Samen met 20 enthousiaste mannen en vrouwen ben ik eind april gestart met de KijkZieKlik fotochallenge. Alleen en toch samen (door het regelmatig uitwisselen van foto’s) hebben we iedere dag een half uur onze aandacht getraind door te fotograferen. Deze vorm van creatief mediteren maakte mij in ieder geval weer bewuster van de schoonheid van mijn omgeving en dat juist het verval, het imperfecte mij hierin zo aanspreekt. Als ik me open stel komt de wereld een stapje dichterbij en worden we beide zichtbaarder. Marianne, een goede zen-vriendin van mij, zei na de eerste week: “Zen met je camera, wat wil een mens nog meer”. Daar sluit ik me helemaal bij aan.

Ik kreeg na de eerste week al enthousiaste reacties. Een aantal heeft het wandelen herontdekt, want ja de oefening was toch dat je naar buiten ging. Na de eerste weerstand zijn er nu drie die meer zijn gaan wandelen en voelen zich er goed bij. Anderen zagen meer de schoonheid van de omgeving waar ze waren of zagen zo wie zo meer details dan voorheen. “Alsof de wereld meer open ging”, zei Frank, “of beter gezegd dat ik meer aanwezig was in mijn omgeving”. Behalve dat we meer bewuster werden van onze omgeving, we onze aandacht trainde en ons open stelde voor de omgeving, kan het bijna niet anders dat je je ook bewuster wordt van jezelf. Zo zijn er heel wat perfectionisten geweest die liever niet hun foto’s lieten zien, want ja er waren toch anderen (eerder gemaakte foto’s) meer geschikt. Loslaten dat je foto’s ergens aan moeten voldoen bleek niet altijd even makkelijk. Er zit toch snel een stemmetje op onze schouder die zegt hoe het zou moeten. Steeds maar weer herhalen dat het niet om de uitkomst gaat, maar om het proces van doen, bleek ook nu weer nodig. “Perfect imperfection” noemde Viviane het. En wat een bijzondere foto’s kwamen er voorbij, ik heb er van genoten om deze beelden te mogen ontvangen. Ik heb hierdoor weer ervaren dat delen, vermenigvuldigen is.

Meestal beginnen we enthousiast aan een nieuw project, maar is na een paar keer het nieuwe er van af. Dit onderwerp heeft na anderhalve week de berichten op het weblog gedomineerd. Er zijn veel tips aan elkaar gegeven en samenwerkingen ontstaan. Ik wil er een aantal noemen: Viviane bijvoorbeeld is een blog bij gaan houden, waarop ze iedere keer als ze een onderwerp had gefotografeerd dit heeft gepubliceerd. Rene heeft in zijn agenda een uur geblokt waarin hij de oefening ging doen. “Zo werd de afspraak die ik maakte met mezelf net zo belangrijk als een afspraak met een ander”, was zijn ervaring. Linda combineerde het in eerste instantie met het uitlaten van haar hond Bas, maar dat bleek niet een gelukkige combinatie. De ochtend vond ze een fijne tijd om creatief te mediteren, dus nam ze nadat ze Bas thuis had gebracht nog een half uurtje voor zichzelf. Ik zelf heb veel wandelingen van en naar afspraken gebruikt om meditatief te fotograferen. Wat ik merkte was dat ik dan niet van A naar B ging, maar veel meer in contact was met de omgeving. Straten waar ik al jaren doorheen sjeesde bleken wonderschone gevels te hebben en er was meer groen te zien dan ik dacht. En niet onbelangrijk ik kwam op elke afspraak vol energie aan. Ronald, Erwin en Esther spraken 3x per week met elkaar af en gingen dan samen meditatief fotograferen. “We hebben nog nooit zo weinig gepraat en zoveel gezegd na afloop van een meditatieve oefening. We spraken af en begonnen meteen in stilte de oefening te doen. Daarna gingen we nog ergens iets drinken en lieten onze foto’s aan elkaar zien. Daar hoefde eigenlijk niets meer over gezegd te worden. Wat een bijzondere ervaring”.

Ik ben #KijkZieKlik gestart omdat ik zelf behoefte had aan meer creativiteit en stilte in mijn leven. Ik heb genoten van de mensen die zich spontaan hebben aangesloten en mee zijn gaan fotograferen. Dank jullie wel allemaal. Ik wens iedereen alvast een fijne zomer. En denk je nu, dat wil ik ook wel proberen dat meditatief fotograferen, download dan de KijkZieKlik fotochallenge, pak je camera en ga naar buiten.